سلام خدمت دوستان
با بخش دوازدهم اصول عقائد اسلامی (توحید) با شما هستیمبرای مشاهده بخش یازدهم بر روی این لینک
کلیک کنید» جهان بینى
جهان بینى، یعنى تفسیر کلّى از هستى.
امّا بعضى گمان مى کنند که جهان هستى نه طرح قبلى دارد ، نه طرّاح با شعور و نه هدف و حساب. این دید و طرز فکر را «جهان بینى مادّى» مى گویند.
تفاوت
این دو جهان بینى کاملاً آشکار، و اختلاف نتیجه این دو بینش، قابل شک و
تردید نیست. زیرا اگر عقیده داشتیم که این هستى خانه اى است که نه صاحبى
دارد و نه حساب و کتابى؛ چرا داخل چنین خانه اى هر کارى که دلمان خواست و
باب میلمان بود انجام ندهیم؟
امّا
اگر این خانه بزرگ «جهان هستى»، حساب و هدفى دارد و صاحبش براى هر چیز
اندازه اى مقدّر فرموده است: «قد جعل اللّه لکلّ شىء قدرا»(50) و هیچ برگى
از درخت نمى افتد، مگر با حساب و کتاب «و ما تَسقُط من وَرقةٍ الاّ
یَعلمها»(51) پس من هم که جزیى از این جهان هستم، باید خود را با خواست و
رضاى صاحب خانه «خدا» تطبیق دهم.
اگر هستى، بى طرح و بى هدف و بى حساب است، براى من هم دلیلى بر پذیرفتن نظم و تحمّل قید و بندها وجود ندارد.
انسانى
که فرموده ی خداى خود را باور دارد که مى فرماید: «ما کنّا عن الخلق
غافلین»(52) ما از آفریده هاى خود غافل نیستیم. و عقیده دارد: «انّ ربّک
لبالمرصاد»(53) پروردگار تو در کمینگاه است. چنین انسانى، هرگز رفتار
و کردار او با انسانى که چنین اعتقادى ندارد یکسان نیست.
تنها
در جهان بینى الهى است که مى توانیم انسانى مسئول و متعهّد باشیم، زیرا
زمانى مسئولیم که زیر نظر باشیم، و در مورد هستى مورد سؤال قرار گیریم.
به
علاوه وقتى گفته مى شود: انسان مسئول است، هر مسئولى سائلى مى خواهد، سائل
ما کیست؟ وقتى من معتقدم که کلّ هستى بى صاحب است، پس در برابر چه کسى
مسئولم؟ اگر گفته شود: در برابر خلق. مى گوییم خلق کیستند؟ خلق هم موجوداتى
مانند من هستند؟ که در مقابل کسى مسئولیّتى ندارند.
آرى
از دیدگاه یک انسان مادّى، تمام هستى بدون طرح قبلى است و به مرور زمان به
این صورت در آمده و همه انسانها رو به نیستى مى روند و با مردن نابود
مى شوند. هدف دنیا رفاه و خوشى و سپس نابودى است. با این طرز تفکّر مى توان
گفت: چرا باشم و خودکشى نکنم؟ من که پس از سالها رنج، نابود مى شوم، چرا
زودتر خود را خلاص نکنم؟
امّا
جهان بینى الهى به انسان آرامش مى بخشد، «الا بذکر اللّه تطمئنّ
القلوب»(54) زیرا خداوند را بخشنده و مهربان و توبه پذیر مى داند. خدایى که
به نیکوکاران پاداش فراوانى مى دهد و بسیار زود از بندگانش راضى مى شود،
«یا سریع الرّضا»!
50) طلاق، 3.
51) انعام، 59.
52) مؤمنون، 17.
53) فجر، 14.
54) رعد،28.
درسهایی از قرآن
